لوله

کارنامه سیاه سفیانی در عراق (بخش اول)

سپس یکی از شیعیان کوفه با جمعی از افراد ناتوان خروج می‌کند، که در میان کوه و حیره به دست سرلشکر سفیانی کشته می‌شود؛(3) امام باقر(علیه السلام) در حدیثی، کارکرد سفیانی را شرح می‌دهد و در فرازی از آن می‌فرماید: «تنها انگیزة سفیانی و خشم و حرص او شعیان ما می‌باشد». از محضر امام صادق (علیه السلام) در مورد خروج سفیانی پرسیدند، فرمود: «سفیانی هرگز خروج نمی‌کند، جز اینکه پیش از او «شیصبانی»(1) در سرزمین کوفه خروج کند، سپاهیانش همانند آب که از زمین می‌جوشد، چون مور و ملخ در اطراف او گرد آیند و جمعیّت شما را هلاک کنند. (7) امیرم?منان(علیه السلام) در این رابطه می‌فرماید: «پسر هند جگرخواره، از تبار ابوسفیان، عثمانْ نام، پسر عنبسه، مردی چهارشانه، بدچهره، سر ستبر، آبله‌رو و کورنما از وادی یابس خروج کرده، در سرزمین کوفه فرود آید، بر منبر آن قرار می‌گیرد».

نسل کشی سفیانی در کوفه: امیرم?منان(علیه السلام) در مورد نسل کشی سپاه سفیانی می‌فرماید: «لشکر اعزامی سفیانی به شرق، هفتاد هزار نفر را در کوفه می‌کشد، شکم سیصد زن را می‌شکافد و به هنگام ورود به کوفه گروه انبوهی را به قتل می‌رساند». ویرانی کوفه به دست سفیانی: در ذیل آیة شریفة: «و إن من قریةٍ إلّا نحن مهلکوها»(22) از مقاتل نقل شده که عامل ویرانی هر شهری را بر شمرده، در مورد کوفه می‌گوید: «امّا ویرانی کوفه به دست سفیانی از تبار عنبسه از آل ابی سفیان می‌باشد». (11) در فرازی از این حدیث آمده است: «سفیانی و خراسانی، یکی از مشرق و دیگری از مغرب، به سوی آنها (بنی‌العبّاس) خروج می‌کند و مانند دو اسب مسابقه، هم‌زمان وارد کوفه شوند و نابودی بنی فلان ـ بنی‌العبّاس ـ به دست آنها خواهد بود».

در به در به دنبال شیعیان: امام صادق(علیه السلام) می‌فرماید: «گویی سفیانی (یا امیر لشکر سفیانی) را می‌بینم که در رُحْبَة کوفه (19) رحل انداخته، منادی‌اش فریاد می‌زند: «به هر کس سر شیعه‌ای را بیاورد، هزار درهم جایزه می‌دهم». مردی از تبار امام حسن یا امام حسین(علیهما السلام) که به سوی پدرش فرا می‌خواند، در کوفه کشته می‌شود و مردی از موالیان خروج می‌کند که وصفش معلوم است و در کشتار اسراف می‌کند و به دست سفیانی کشته می‌شود. (16) و در فرازی از خطبه‌اش فرمود: «سپاه سفیانی وارد کوفه می‌شود، کسی را در آنجا فروگذار نمی‌کند، جز اینکه می‌کشد، اشیاء قیمتی را می‌بیند و متعرّض نمی‌شود، ولی کودکان را دستگیر کرده گردن می‌زند».

 

سوریه در سودای سفیانی / رحیم کارگر

سرخ چهره و کبود چشم و آبله رو و بدمنظر و ستمگر و خیانتکار است در شام (سابق که مشتمل بر دمشق و فلسطین و اردن و حمص و قنسرین است) قیام و به سرعت پنچ شهر را تصرف می کند و با سپاهی بزرگ به سوی کوفه در عراق می آید و در شهرهای عراق و یویژه نجف و کوفه جنایات بزرگی مرتکب می شود و سپاهی دیگر به مدینه در عربستان می فرستد سپاه سفیانی در مدینه به قتل و غارت می پردازند و از آنجا به سوی مکه می روند و سپاه سفیانی در بیابانی میان مدینه و مکه به فرمان خدای متعال به زمین فرو می روند آنگاه امام قائم پس از جریاناتی از مکه به مدینه و از مدینه به سوی عراق و کوفه می آید و سفیانی از عراق به شام و دمشق فرار می کند و امام سپاهی را به تعقیب او روانه می فرماید که سرانجام او را در بیت المقدس هلاک کرده و سرش را جدا می سازد.

دومینوی حوادث خاورمیانه – بخصوص در سوریه – یک به یک شکل گرفته و حرکت آن شروع شده است ؛ این تغییر و تحولات ، حاوی چه پیامها و نکته هایی است ؟ آیا سوریه و بخشی از مردم آن تشنه خروج سفیانی هستند؟آیا این حوادث همان حوادث نزدیک ظهور است یا ممکن است این حادثه نیز بدون هیچ ارتباطی با علایم مورد نظر روایات رخ دهد و هیچ اتفاقی نیفتد؟ اگر این اتفاقات رخ دهد و حوادث سوریه منجر به رویدادهای آخرالزمانی گردد ؛ وظیفه ما چیست ؟ ایا به ظهور نزدیک شده ایم یا ده ها و صدها سال دیگر نیز باید منتظر بمانیم ؟! در این نوشتار سیر رویدادهای آخرالزمانی سوریه را بررسی می کنیم و بدون هیچ تطبیق و قضاوتی ،در انتظار تغییرات و تحولات مورد نظر ، این حوادث را به نظاره می نشینیم.

از آنجا که این واقعه اساسا جنگ میان سفیانی، ترک ها، بعضی از غربیان و بخشی از سپاهیان و نیروهای عراقی است و با توجه به اینکه ایرانیان با میدان و معرکه جنگ فاصله چندانی ندارند تصمیم می گیرند در آن شرکت کنند ولیکن به جهت بهبود وضعیت داخلی از قرقیسیا صرف نظر می کنند و به کشور خود بازگشته و برای مقابله با سفیانی که در غایله قرقیسیا پیروز شده مهیا می شوند. در مورد اولین سرزمینی که سفیانی اشغال می کند، در روایات به نقل از امیرمؤمنان چنین آمده است: «[سفیانی] روز جمعه خروج می کند و بر فراز منبر دمشق، قرار می گیرد و آن نخستین منبری است که او صعود می کند، خطبه می خواند، و مردم را به جهاد فرمان می دهد، و از آنها بیعت می گیرد که هرگز با او مخالفت نکنند چه مطابق میلشان باشد چه نباشد».

» محمدبن مسلم از امام باقر (ع) ضمن حدیثی بلند چنین نقل کرده است: « آیا نمی بینید که دشمنان شما در معاصی خداوند کشته می شوند، بدون آن که شما حضور داشته باشید در حالی که شما با آرامش و امنیت در گوشه خانه هایتان نشسته اید، برخی از آنها برخی را بر روی زمین می کشند؟ سفیانی عذاب مناسبی برای دشمنان شما و نشانه ای برای خودتان است.

شام در گذر تاریخ ;گفت وگو با حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر ...

5 و در حدیثی دیگر فرمود: «با هفتادهزار نفر به سوی عراق حرکت می کند، در کوفه به بصره و دیگر شهرها می گردد، ارکان اسلام را منهدم می کند، دانشمندان را می کشد، قرآن ها را می سوزاند، مساجد را ویران می کند، محرمات را مباح می کند، به آوازه خوانی فرمان می دهد، کارهای ناشایست را رواج می دهد، از انجام فرائض الهی جلوگیری می کند، از جور و ستم پروا نکند، به جهت دشمنی با خاندان پیامبر، هر کسی را که نامش: محمّد، علی، جعفر، حمزه، حسن، حسین، فاطمه، زینب، امّ کلثوم، خدیجه و عاتکه باشد، از دم شمشیر می گذارند». با توجّه به اهمیت شام در رویدادهای پیش و پس از ظهور و با عنایت به این مطلب که نخستین نشانه های حتمی ظهور در این سرزمین آشکار می شود، در مجموعه ویژه نامه هایی که از این پس در چند شماره با عنوان «سرزمین های درگیر» تقدیم شما خوانندگان عزیز موعود می شود، این منطقه را مقدّم داشته ایم و تلاش خواهیم کرد در قالب گفت وگو و مقاله تصویر نسبتاً جامعی از رویدادهایی که در آستانة ظهور در این سرزمین رخ خواهد داد، ارائه دهیم.

او در این احادیث دمشق را از شهرهای بهشتی معرفی کرده،27 خیمة اسلام را برفراز دمشق نصب نموده،28 اهالی دمشق را همواره تابع حق و مدافع حق دانسته،29 لشکر شام را از سبز جامگان بهشتی برشمرده30 و پیشگویی کرده است که روزی فرامی رسد که در هر منطقه ای از مناطق روی زمین لشکری از شام مستقر می شوند که از اسلام دفاع می کنند، اگر آنها نباشد همه کافر می شوند. 32 همین لشکر به اصطلاح مدافع حق بودند که روزی در صفین با امیرمؤمنان(ع)، روزی با امام حسن مجتبی(ع) و روزی در کربلا با سالار شهیدان(ع) جنگیدند و روزی فاجعة حرّه را در مدینه پدید آورده و صفحات تاریخ را سیاه کردند و روزی نیز در زیر پرچم سفیانی گرد خواهند آمد و با حضرت بقیةالله(ع) درگیر خواهند شد.

سپاه سفیانی پس از قتل عام مدینه، برای نبرد با حضرت بقیةالله ارواحنا فداه مدینه را به قصد مکّة معظمه ترک می کنند، در دو منزلی مدینه در سرزمین بیدا، به فرمان خدا، زمین دهان باز می کند و همة سپاهیان سفیانی را که تعدادشان یک صد و سی هزار نفر بیان شده است، در کام خود فرو می برد. 25 سال پیش از بعثت به هنگام تشریف فرمایی پیامبر اکرم(ص) در معیت حضرت ابوطالب(ع) به دمشق، «بحیرا» راهب فرزانة بُصری، آن حضرت را شناسایی و به حضرت ابوطالب توصیه کرد که آن حضرت را به حجاز بازگرداند؛ زیرا احتمال دارد که از ناحیة یهود شام خطراتی متوجّه آن حضرت شود. معاویه نخست به عنوان والی شام و سپس به عنوان «خلیفه» قدرت را به دست گرفت و جنگ صفّین را به وجود آورد او پس از فاجعة حکمیت، رسماً بر ممالک اسلامی سیطره یافت، آنگاه با امام حسن مجتبی(ع) جنگید و بر خلاف مواد صلح نامه پسرش یزید را ولی عهد خود گردانید.

 

منبع